Hollywood od dekad serwuje nam obraz mitycznego snajpera jako samotnego wilka strzelającego na dystanse rzędu dwóch kilometrów z przenoszonego w walizce karabinu w kilku kawałkach. Jak można się domyślić, papka prezentowana przez przemysł filmowy dość mocno odbiega od rzeczywistości. Rozwiejmy więc wątpliwości niniejszym tekstem.
Snajper, a strzelec wyborowy
Przede wszystkim należy rozróżnić dwa odmienne role obecne w szeregach wszelkiego rodzaju formacji wojskowych. Funkcje te to wspomniany snajper oraz jego mniej rozsławiony mniejszy brat, czyli strzelec wyborowy.
Ten drugi jest członkiem zwykłej sekcji piechoty. Został wyszkolony i wyposażony w celu umożliwienia mu pokrycia ogniem celów na dystansach do około 600 metrów. Pozwala to na wsparcie kolegów na średnim i dłuższym dystansie, jak również pozostanie pełnowartościowym członkiem zespołu podczas zadań w terenie zabudowanym.
Snajper z kolei, to żołnierz działający najczęściej w zespole dwuosobowym w składzie strzelec-obserwator. Rola tego pierwszego jest jasna – wycelować, nanieść odpowiednie do warunków poprawki i trafić. Drugi odpowiada za wsparcie ogniowe w razie wykrycia zajmowanej pozycji, ale przede wszystkim na lokalizację i identyfikację celów oraz podawanie wartości poprawek dla strzelca zależnie od panujących warunków. Zadania zespołu to eliminacja celów o wysokim znaczeniu, obserwacja i dostarczanie informacji o instalacjach przeciwnika, ruchach wojsk i tym podobnych.
Uzbrojenie i wyposażenie
Strzelec wyborowy może być uzbrojony w broń etatową – taką samą jaką dysponują jego koledzy, ale wyposażoną w celownik optyczny oferujący zmienne powiększenie, które pozwala na lepszą identyfikację celu i branie płynnych poprawek zależnych od dystansu czy podmuchów wiatru. Częściej jednak jest to karabin samopowtarzalny zasilany amunicją pełnowymiarową (7,62 x 51 NATO, 7,62 x 54R), charakteryzujący się lepszym współczynnikiem balistycznym. Czyli niskim wpływem oporu powietrza i wiatru na trajektorię lotu pocisku.
Snajper z kolei prawie zawsze posługuje się precyzyjnym karabinem powtarzalnym z zamkiem czterotaktowym. Amunicja do jakiej jest dostosowany to zazwyczaj silne naboje takie jak .338 Lapua Magnum czy .300 Winchester Magnum, umożliwiające prowadzenie precyzyjnego ognia na dystansach do 1200-1500 metrów. Broń ta wyposażona jest w przeważnie w celowniki optyczne o dużym powiększeniu, których koszt często dorównuje cenie samej broni. Powszechne jest też użycie tłumików dźwięku, których zadaniem jest ukrycie pozycji strzelca.
Obserwator jest zazwyczaj uzbrojony w karabinek automatyczny zasilany amunicją pośrednią (5,56 x 45 mm, 7,62 x 39 mm) z celownikiem o niewielkim powiększeniu. Pozwala on na prowadzenie ognia na średnim dystansie i ewentualną osłonę odwrotu w razie wykrycia. Głównym narzędziem obserwatora są jednak obserwacyjne przyrządy optoelektroniczne takie jak luneta obserwacyjna o powiększeniu wynoszącym nawet 90X, dalmierz laserowy, czy stacja pogodowa. Służą one do lokalizacji i identyfikacji celów, a także ułatwienia strzelcowi oddania celnego strzału poprzez określenie nastaw celownika na podstawie odległości od celu, prędkości i kierunku wiatru, ciśnienia atmosferycznego, temperatury czy różnicy wysokości.
Podsumowując
W Polskiej nomenklaturze nie występuje rozróżnienie w nazewnictwie. Wojsko Polskie dysponuje jedynie strzelcami wyborowymi, różnią ich jednak wymienione cechy. Jest to pozostałość po nomenklaturze radzieckiej. Rozróżnienie obowiązuje przede wszystkim w krajach zachodnich.
Jak jednak widać, strzelca wyborowego ze snajperem różni bardzo wiele, a łączy jedynie zwiększony w stosunku do szeregowego żołnierza zasięg. Ich zadania są odmienne, podobnie jak wyposażenie i metody działania. Polecamy mieć to z tyłu głowy podczas najbliższego seansu holywoodzkiej bajki.
Należy zaznaczyć, że Cracow Shooting Academy dysponuje kilkoma przykładami broni wyborowej jak i tej, w którą wyposażeni są obserwatorzy, zapraszamy do zrobienia rezerwacji i wypróbowania ich na własną rękę.
